Rok muzika može obnoviti razorene mostove i spojiti nekad razdvojene obale, piše Gardijan (The Guardian) u tekstu o mostarskoj školi rokenrola koja povezuje mlade s obje strane Neretve koristeći univerzalni jezik pjesme i muzike.
Autori teksta podsjećaju da su u bivšoj Jugoslaviji muziku zvali „sedmom republikom“ – velikim ujediniteljem u regionu sklonom neslozi i podjelama. Danas u Mostaru, uprkos podjelama prouzrokovanim ratom, muzika još uvijek spaja ljude. U jednoj maloj učionici u gradu na Neretvi glavni nastavni plan je rokenrol, učenici dolaze sa obje strane Neretve, dok su nastavnici rok zvijezde.
„Muzika se može koristiti kao alat za povezivanje ljudi, alat koji jača povjerenje među njima“, ističe Orhan Maslo, direktor Mostar Rock School, škole roka koja mladima ne nudi samo muzičko obrazovanje, nego ih podstiče na saradnju, zajedničke vrijednosti i raznolikost. Maslo dodaje da se gitarom ne može zaustaviti rat, ali nakon rata, ukoliko postoje grupe koje se međusobno mrze, muzika može uraditi mnogo na obnavljanju pokidanih veza.
- tekst se nastavlja ispod oglasa-
Maslo je osnovao Mostar Rock School krajem 2011. godine, u saradnji sa holandskom organizacijom Musicians without Borders i Muzičkim centrom Pavarotti, kako se navodi na sajtu ove „fabrike zvuka“. Mostar Rock School počinje sa radom u augustu 2012. godine, kada dvadeset mladih muzičara iz Mostara (16 polaznika i 4 predavača) učestvuje na ljetnom rock kampu u Makedoniji, gdje nastaju i prvi školski bendovi. Nakon tog nastupa, mladi bendovi se predstavljaju i u Mostaru, što obilježava i početak prve školske godine mostarske škole rokenrola. Trenutno je u program škole uključeno 128 polaznika koji uče svirati gitaru, bubnjeve, bas gitaru i klavijature.
„Izabrali smo polaznike sličnih sposobnosti i sa istočne i sa zapadne obale Neretve i osnovali bendove“, navodi Maslo. Bendovi imaju četrdeset dana za probe nakon čega se organizuje koncert na kojem se bendovi predstavljaju publici obezbjeđujući na taj način porodicama članova bendova da se međusobno druže. Na koncertima se inače može vidjeti raznovrsna publika, od roditelja sa malom djecom do baki i deki koji snimaju svoje unuke.
„Ne radi se samo o učenju muzike“, ističe Semin Merzić, dvadesetčetvorogodišnji diplomac škole roka, instruktor gitare i gitarista benda Floridus, prvog koji je osnovan u okviru škole roka. „To je mjesto na koje svako može doći i svi su dobrodošli. Vjerujte, na Balkanu nema mnogo ovakvih mjesta“, zaključuje Merzić.
Autori teksta navode da na današnjoj muzičkoj sceni u Bosni i Hercegovini dominira turbo-folk u kojem su često prisutni mizogini i nacionalistički tekstovi. Mostarska škola roka daje novi podsticaj kontrakulturnom pokretu koji vode muzičari u BiH koji se protive atmosferi podjela koju su proizvele vladajuće nacionalističke elite. Polaznicima škole smetaju podjele i svrstavanje u „etničke torove“ koji su nastali prije njihovog roođenja. „Ne razmišljamo o etničkim podjelama. Svi se družimo, sviramo i pijemo pivo“, ističe Josip Palamenta, dvadesetjednogodišnji pjevač u džez bendu Smooth Groove, naglašavajući: „Rat se završio prije 25 godina“.
Muzika je oduvijek igrala važnu ulogu u životu na ovim prostorima. Neposredno prije izbijanja rata u BiH, srpski rokenrol projekat Rimtutituki, koji su formirali članovi bendova EKV, Električni orgazam i Partibrejkers, objavili su antiratnu pjesmu „Slušaj ‘vamo“ koja je ukazivala na bezumlje rata. Tokom opsade Sarajeva muzika je mnogima pomogla da održe moral. Samir Hodović, pjevač benda Velahavle ističe da su za vrijeme opsade, kada nije bilo struje, hrane i kada su snajperi vrebali sa svih strana, bendovi svirali besplatno zato što nije bilo novca. „Ljudi koji su mogli doći, došli su ako bi se mogli probiti kroz ulice“, ističe Hodović.
U tekstu se naglašava da su muzičari bili među prvima koji su prešli novoformirane granice nakon raspada Jugoslavije i ponovo uspostavili kulturne veze nakon rata. Jovan Matić iz srpske rege grupe Del Arno Band navodi da je dobro za pomirenje kada ljudi pjevaju pjesme iz drugih zemalja. „Elite ne rade mnogo na pomirenju, međunarodna zajednica ne radi mnogo. Na nama, malim ljudima je ostalo da pokušamo da se pomirimo“, zaključuje Matić.
