U Beogradu se održava trodnevni politički skup pod nazivom „Ne damo Srbiju“.
Ispred Skupštine Srbije odvija se centralni dio skupa na koji je pozvao i predsjednik Srbije Aleksandar Vučić. Program je počeo nastupom benda “Garavi sokak” i trubačima, a kasnije tokom dona očekuje se obraćanje Aleksandra Vučića.
Iako je skup nominalno predstavljen kao narodni sabor u znak odbrane nacionalnih interesa i uvertira u stvaranje Pokreta za narod i državu, u suštini se radi o pažljivo režiranoj manifestaciji demonstracije lojalnosti, kontrole i populističkog marketinga.
Iza slogana „Ne damo Srbiju“ krije se stvarna agenda – političko rebrendiranje režima Aleksandra Vučića. Formiranjem pokreta, Vučić pokušava da SNS prebaci u drugi plan, stvori iluziju širine i „narodnog jedinstva“, ali i centralizuje moć pod novim kišobranom. Umjesto političkog pluralizma imamo konstrukciju u kojoj se partijska, državna i Vučićeva lična agenda prepliću do neprepoznatljivosti.
Skup se odvija uz kombinaciju sušija, nastupa „Baje Malog Knindže“ i političkog folklora. Uprkos toj scenografiji, ostaje činjenica da je suštinski cilj ovog sabora jačanje autoriteta i personalizacija vlasti.
Beograd je pred centralni događaj bio blokiran. Gužve na ulazima u grad, zatvoren Terazijski tunel i Brankov most, kolone autobusa iz svih dijelova Srbije i sa Kosmeta, sve to je upućivalo na masovnu mobilizaciju resursa u službi političkog spektakla. Transparentnost Srbija upozorila je da se ne zna ko je formalni organizator skupa, niti po kojem osnovu su angažovana javna preduzeća poput „Parking servisa“ ili „Poštanske štedionice“.
Sve više se briše linija između državnih institucija i partijske organizacije, a skupovi vlasti postaju platforma za zloupotrebu javnih resursa – bez odgovornosti, bez prijava, bez traga u finansijskim izvještajima.
U Beogradu se pojavio i Milorad Dodik, koji je još uvijek pod aktivnom centralnom potjernicom. Dok Granična policija BiH istražuje Dodikov prelazak granice u martu, predsjednik Srpske se pojavio pred kamerama u Srbiji, gostovao na Informer TV-u i dao neskrivenu podršku Vučiću.
Njegovo prisustvo u Srbiji, i to upravo na mitingu koji simbolično predstavlja „jedinstvo Srba“, baca dodatnu sjenku na integritet institucija u BiH, ali i sugeriše političku poruku – lojalnost režimu u Beogradu daje imunitet od zakona. U suprotnom, kako objasniti da neko sa potjernicom ulazi i izlazi iz zemlje kao počasni gost?
Pokret Kreni-promeni pozvao je građane da u znak protesta lupaju u šerpe i pištaljke tokom govora Aleksandra Vučića, što predstavlja simboličnu kontratežu propagandi s bine. U Novom Pazaru studenti su pokušali da spriječe polazak autobusa sa naprednjacima, ali su uklonjeni od strane policije. U Novom Sadu novinar i građanin napadnuti su jer su pokušali da zabilježe nasilje nad neistomišljenicima.
Uz sve to, reporterima Al Džazire zabranjeno je da snimaju skup sa terase, što dodatno oslikava atmosferu kontrole i zatvorenosti prema nezavisnim medijima.
U čitavoj konstrukciji skupa „Ne damo Srbiju“, najvažnija poruka nije bila izgovorena riječima. Ona je bila sadržana u infrastrukturi događaja – u organizovanim kolonama, u tišini pristalica koje ne žele da pričaju pred kamerama, u simbolici najduže zastave i porukama da „sloga Srbina spasava“. Vučić ne traži dijalog, on traži vjeru. Imitaciju konsenzusa.
A cijena tog konsenzusa? Povlačenje države pred partijom, ignorisanje zakona kad je to politički korisno, i srozavanje institucija do nivoa PR alata. Skup „Ne damo Srbiju“ ne pokazuje snagu demokratije, već snagu centralizovane moći koja ne priznaje granice, zakone, pa ni potjernice.
Dok vlast maršira s parolama o jedinstvu, pred očima javnosti odvija se sistematsko razaranje institucionalnog poretka. Srbija se ne brani mitingom, ona se brani nezavisnim sudstvom, slobodnim medijima i odgovornošću onih na vlasti.
Gerila.info
